Ἀπόστολος (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 10-16)
10 Ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται.
11 Ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο, τὸ κατὰ Θεὸν λυπηθῆναι ὑμᾶς, πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν! Ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς ἁγνοὺς εἶναι ἐν τῷ πράγματι.
12 Ἄρα εἰ καὶ ἔγραψα ὑμῖν, οὐχ εἵνεκεν τοῦ ἀδικήσαντος, οὐδὲ εἵνεκεν τοῦ ἀδικηθέντος, ἀλλ᾿ εἵνεκεν τοῦ φανερωθῆναι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς ὑμᾶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
13 Διὰ τοῦτο παρακεκλήμεθα. Ἐπὶ δὲ τῇ παρακλήσει ὑμῶν περισσοτέρως μᾶλλον ἐχάρημεν ἐπὶ τῇ χαρᾷ Τίτου, ὅτι ἀναπέπαυται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὑμῶν·
14 ὅτι εἴ τι αὐτῷ ὑπὲρ ὑμῶν κεκαύχημαι, οὐ κατῃσχύνθην, ἀλλ᾿ ὡς πάντα ἐν ἀληθείᾳ ἐλαλήσαμεν ὑμῖν, οὕτω καὶ ἡ καύχησις ἡμῶν ἡ ἐπὶ Τίτου ἀλήθεια ἐγενήθη.
15 Καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς ἐστιν ἀναμιμνησκομένου τὴν πάντων ὑμῶν ὑπακοήν, ὡς μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐδέξασθε αὐτόν.16 Χαίρω ὅτι ἐν παντὶ θαρρῶ ἐν ὑμῖν.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Εὐαγγέλιο (Μαρκ. γ΄ 13-21)
10
– Διότι ἡ λύπη, ὅπως τὴν θέλει ὁ Θεός, παράγει μετάνοιαν, ἡ ὁποία
καταλήγει εἰς σωτηρίαν, διὰ τὴν ὁποίαν κανεὶς ποτὲ δὲν μετανοεῖ. Ἡ λύπη
ὅμως ἡ κοσμικὴ παράγει θάνατον. –
11
Βλέπετε, ἀκριβῶς τὸ ὅτι ἐλυπηθήκατε ὅπως θέλει ὁ Θεός, πόσην προθυμίαν
ἔχει παράγει μέσα σας, πόσην ἀνάγκην ἀπολογίας, πόσην ἀγανάκτησιν, πόσον
φόβον, πόσον πόθον, πόσον ζῆλον, πόσην ἐπιθυμίαν τιμωρίας τοῦ κακοῦ. Μὲ
κάθε τρόπον ἐδείξατε ὅτι εἶσθε ἀθῶοι εἰς αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν.
12
Ἑπομένως, ἂν καὶ σᾶς ἔγραψα, δὲν τὸ ἔκανα δι’ ἐκεῖνον ποὺ ἀδίκησε, οὔτε
δι’ ἐκεῖνον ποὺ ἀδικήθηκε, ἀλλὰ διὰ νὰ γίνῃ φανερὸς σ’ ἐσᾶς, ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ, ὁ ζῆλος σας γιὰ μᾶς.
13
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐπαρηγορηθήκαμε. Ἀλλ’ ἐκτὸς τῆς παρηγορίας μας,
ἐχαρήκαμε πολὺ περισσότερον διὰ τὴν χαρὰν τοῦ Τίτου, διότι ἀναπάυθηκε
τὸ πνεῦμα του ἀπὸ ὅλους σας.
14
Διότι ἐὰν κάπως ἐκαυχήθηκα σ’ αὐτὸν γιὰ σᾶς, δὲν ἐντροπιάσθηκα, ἀλλὰ
ὅπως κάθε τι ποὺ σᾶς εἴπαμεν ἦτο ἀληθινόν, ἔτσι καὶ ἡ καύχησίς μας εἰς
τὸν Τίτον ἀπεδείχθη ἀληθινή.
15 Καὶ ἡ καρδιά του κλίνει περισσότερον πρὸς ἐσᾶς, ὅταν θυμᾶται τὴν ὑπακοὴν ὅλων σας, μὲ πόσον φόβον καὶ τρόμον τὸν ἐδεχθήκατε.16 Χαίρω, διότι ἔχω ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην σ’ ἐσᾶς.
13 Καὶ ἀναβαίνει εἰς τὸ ὄρος, καὶ προσκαλεῖται οὓς ἤθελεν αὐτός, καὶ ἀπῆλθον πρὸς αὐτόν.
14 καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν
15 καὶ ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τὰς νόσους καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια·
16 καὶ ἐπέθηκεν ὄνομα τῷ Σίμωνι Πέτρον,
17 καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν τοῦ ᾿Ιακώβου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτοῖς ὀνόματα Βοανεργές, ὅ ἐστιν υἱοὶ βροντῆς·
18 καὶ Ἀνδρέαν καὶ Φίλιππον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ Ματθαῖον καὶ Θωμᾶν καὶ Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ἀλφαίου καὶ Θαδδαῖον καὶ Σίμωνα τὸν Κανανίτην
19 καὶ Ἰούδαν Ἰσκαριώτην, ὃς καὶ παρέδωκεν αὐτόν.
20 Καὶ ἔρχονται εἰς οἶκον· καὶ συνέρχεται πάλιν ὄχλος, ὥστε μὴ δύνασθαι αὐτοὺς μηδὲ ἄρτον φαγεῖν.
21 Καὶ ἀκούσαντες οἱ παρ᾿ αὐτοῦ ἐξῆλθον κρατῆσαι αὐτόν· ἔλεγον γὰρ ὅτι ἐξέστη.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
13 Καὶ ἀνεβαίνει σ’ ἕνα βουνὸ καὶ προσκαλεῖ ἐκείνους, ποὺ αὐτὸς ἤθελε, καὶ ἐπῆγαν εἰς αὐτόν.
14 Καὶ διώρισε δώδεκα διὰ νὰ τὸν συνοδεύσουν καὶ διὰ νὰ τοὺς ἀποστέλλῃ νὰ κηρύττουν
15 καὶ νὰ ἔχουν ἐξουσίαν νὰ θεραπεύουν τὰς ἀσθενείας καὶ νὰ ἐκβάλλουν δαιμόνια.
16 Τὸν Σίμωνα, τὸν ὁποῖον ὠνόμασε Πέτρον,
17
τὸν Ἰάκωβον, τὸν υἱὸν τοῦ Ζεβεδαίου, καὶ τὸν Ἰωάννην, τὸν ἀδελφὸν τοῦ
Ἰακώβου καὶ τοὺς ὠνόμασε Βοανεργές, τὸ ὁποῖον σημαίνει υἱοὶ βροντῆς·
18
τὸν Ἀνδρέαν, τὸν Φίλιππον, τὸν Βαρθολομαῖον, τὸν Ματθαῖον, τὸν Θωμᾶν,
τὸν Ἰάκωβον, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀλφαίου, τὸν Θαδδαῖον, τὸν Σίμωνα τὸν
Κανανίτην,
19 καὶ τὸν Ἰούδαν τὸν Ἰσκαριώτην, ὁ ὁποῖον καὶ τὸν παρέδωκε.
20 Καὶ ἔρχονται εἰς ἕνα σπίτι. Καὶ ἐμαζεύτηκε πάλιν κόσμος, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν οὔτε νὰ φύγουν.
21 Ὅταν ἄκουσαν αὐτὸ οἱ δικοί του, ἐβγῆκαν νὰ τὸν πιάσουν, διότι ἔλεγαν ὅτι εἶναι ἐκτὸς ἑαυτοῦ.
