Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ

Ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ ἐν παντί καιρῷ καί πάση περιστάσει


Γέροντας Σωφρόνιος Εν τη αρχή του αγώνος δεν κατανοούμεν τας οδούς τας οποίας υπέδειξεν εις ημάς ο Θεός. Αποπειρώμεθα να αποφύγωμεν την έμπονον αντιμετώπισιν της «πυρώσεως προς πειρασμόν» (Α’ Πέτρ. 4,12). Είναι δυνατόν να παραμένωμεν εν μαρτυρική καταστάσει, μη κατανοούντες δια τι ο Θεός, η παντέλειος Αγάπη, ηυδόκησε να ποιήση κατά στιγμάς την προς Αυτόν οδόν τοσούτον φοβεράν. Δεόμεθα Αυτού, όπως αποκαλύψη εις ημάς το μυστήριον των οδών της σωτηρίας.
Βαθμηδόν φωτίζεται ο νους ημών, ενδυναμούται η καρδία, όπως ακολουθήση τον Χριστόν, και δια των μικρών ημών παθημάτων γινόμεθα κοινωνοί των παθημάτων Αυτού.


Είναι απαραίτητον να βιώσωμεν και τον πόνον και την φρίκην ίνα αποκαλυφθούν εις ημάς τα βάθη του είναι, ούτω δε να γίνωμεν άξιοι της εντεταλμένης αγάπης: Χωρίς των παθημάτων ο άνθρωπος παραμένει πνευματικώς ράθυμος, μάλλον υπνών, αλλότριος της του Χριστού αγάπης. Γνωρίζωντες τούτο εάν η καρδία ημών ομοιάζη προς εσβεσμένον ηφαίστειον, ας θερμαίνωμεν αυτήν δια της επικλήσεως του Ονόματος του Χριστού:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του Ζώντος, ελέησόν με».

Και τότε το πυρ της Θείας αγάπης όντως άπτεται της καρδίας.

Η απόκτησις της προσευχής δια του Ονόματος του Ιησού σημαίνει απόκτησιν της αιωνιότητος. Εις τας πλέον θλιβεράς στιγμάς της καταρρεύσεως του φυσικού ημών οργανισμού η προσευχή, «Ιησού Χριστέ», αποβαίνει το ένδυμα της ψυχής. Όταν η δραστηριότης του εγκεφάλου ημών παύη, πάσα δε άλλη προσευχή καθίσταται δύσκολος δια την μνήμην και την προφοράν, τότε το φως της Θεογνωσίας, όπερ εκπορεύεται εκ του Ονόματος και το οποίον ενδομύχως έχομεν αφομοιώσει, θα παραμείνη αναφαίρετον από του πνεύματος ημών. Ιδόντες την τελευτήν των εν προσευχή αποθανόντων πατέρων ημών, έχομεν ισχυράν την ελπίδα ότι η ουράνιος ειρήνη, η πάντα νουν υπερέχουσα, θα περιβάλη και ημάς εις τους αιώνας.

«Ιησού, σώσον με. Ιησού Χριστέ, ελέησον, σώσον. Ιησού σώσον με. Ιησού ο Θεός μου».
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7386.html

Πῶς μπορεῖ ὁ προσευχόμενος νὰ ἀρχίσει καὶ νὰ συνηθίσει τὴν εὐχὴ



Τοῦ πατρὸς Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου

Ε, εἶναι εὐκολότερο, ἐδῶ λίγο, λίγο νὰ δώσομε ἔτσι αὐτὴ τὴν ἔννοια, αὐτὴ τὴν διάσταση, πῶς ὁ ἐργαζόμενος στὸ γραφεῖο, ὁ καθηγητής, ὁ δάσκαλος, στὸ γιαπὶ ὁ ἐργαζόμενος, στὸ μόχθο καὶ λοιπά, μπορεῖ νὰ λέει τὴν εὐχή;
Μπορεῖ νὰ τὴ λέει τὴν εὐχὴ ἀρκεῖ νὰ κάνει, πῶς νὰ τὸ πεῖ κανείς... καὶ μία προπαίδεια. Ὅπως προετοιμάζεται ὁ καθηγητὴς καὶ ὁ δάσκαλος γιὰ τὸ μάθημα, καὶ κάθε ἄλλος ἐπαγγελματίας καὶ τεχνίτης, ὅπως σπουδάζει αὐτὸς ποὺ θὰ γίνει γιατρὸς καὶ ὁ ἄλλος ποὺ θὰ γίνει δικηγόρος, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ὑπάρχει μία περίοδος ἂς τὸ ποῦμε τρόπον τινά, κατὰ τὴν ὁποίαν προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐγκολπωθεῖ ἐσωτερικὰ μέσα του ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο αὐτὴ τὴν εὐχή. Ἄν, λοιπόν, καθιερώσει κάποια στιγμὴ τοῦ χρόνου, ἰδίως τὶς βραδινὲς ὧρες, παρὰ τοὺς θορύβους ποὺ ἔχουν τοὺς ἐξωτερικούς, καὶ τοὺς περισπασμούς, νὰ ἀφιερώσει δέκα λεπτά, καὶ τὰ δέκα νὰ γίνουν δεκαπέντε καὶ νὰ γίνουν εἴκοσι, αὐτὸς ἀρχίζει καὶ συνηθίζει, νὰ λέγει τὴν εὐχή, καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς καὶ στὰ διαλλείματα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας, ὅποτε βρίσκει εὐκαιρία, μπορεῖ νὰ λέγει τὴν εὐχή, ἀρχίζει δηλαδὴ ἀπὸ μέσα, ἡ ἴδια ἡ ψυχή, νὰ λαχταρᾶ γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦ γίνεται δηλαδὴ ἕνα εἶδος δίψας καὶ...
πείνας. Καὶ «μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται». Εἶναι σὰν τὸ μέλι, ποὺ κανένας τὸ γεύεται καὶ θέλει ξανὰ νὰ τὸ γευτεῖ, καὶ ξανὰ καὶ ξανά. Παρὰ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀσχολίες μπορεῖ νὰ ἔχει. Εἶναι δυνατόν, νὰ μπορεῖ νὰ λέγει ἀπὸ μέσα του τὴν εὐχή, νὰ τρώει, νὰ συζητᾶ, νὰ μελετᾶ, νὰ προσέχει, νὰ κάνει ὁτιδήποτε, γιατί αὐτὴ ἡ ἐργασία ποὺ γίνεται συνειδητά, ἀρχίζει κατόπιν καὶ ἀναλαμβάνει μία πρωτοβουλία. Ἡ ἴδια ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, καὶ κάνει αὐτὸ ποὺ θέλομε ἐμεῖς νὰ κάνομε. Ἀντὶ γιά μας. Γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ λέει καὶ νὰ καλλιεργεῖ τὴν εὐχή.
Ἡ εὐχὴ γέροντα ἔχει κάποιο μυστικό; Δηλαδὴ ... ἔχετε ζήσει καὶ κοντὰ στὸ γέροντα Ἐφραὶμ τὸ Φιλοθεΐτη.
Ναί.
Πού καλλιεργεῖ πάρα πολὺ τὴν διδασκαλίαν τῆς εὐχῆς. Δηλαδή, πῶς ἀρχίζει κάποιος νὰ λέει τὴν εὐχή. Μὰ θὰ μᾶς ἀκούσουν τώρα κάποιοι ἀδελφοί μας, ἐδῶ στὸν κόσμο, στὴν Ἀμερική, στὴ Γερμανία, ὅσοι μποῦν μέσα στὴν ἰστοσελίδα μας, καὶ θὰ ποῦν τί λένε αὐτοὶ οἱ γέροντες ἐκεῖ πέρα, τί λέει κεῖ ὁ παπα-Στέφανος, πῶς ἀρχίζει κανείς, νὰ μπαίνει μέσα στὴ νοοτροπία τῆς εὐχῆς, νὰ γλυκαίνεται ἡ καρδιά του, νὰ ἐξαγνίζεται ὁ νοῦς του, καὶ νὰ προχωράει στὴν εὐχή;
Ὅπως ἀκριβῶς ἔχει τὴν ἴδια λαχτάρα γιὰ νὰ κάνει προσευχή, νὰ κάνει τὸ ἀπόδειπνο, νὰ πεῖ τὸ «Ἄσπιλε καὶ ἀμόλυντε», ἢ νὰ πεῖ τὸ «Δὸς ἠμὶν Δέσποτα», ἢ νὰ διαβάσει τὴν Παράκληση, ἢ νὰ πεῖ τοὺς Χαιρετισμοὺς ἀπἔξω καὶ ἀπὸ μνήμης. Ἀρχίζει μία προσπάθεια ὅλος ὁ ἄνθρωπος, διότι ἡ εὐχὴ δὲν εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπ’ τὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι μέσα στὴν ἐκκλησία. Εἶναι μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἡ εὐχή, ὅπως καὶ οἱ ἄλλες προσευχὲς ποὺ ἔχουν καθιερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μας.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/12/blog-post_7575.html
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/01/blog-post_963.html

ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3. ΑΡΧ. ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

«Θεία Ψυχανάλυση». Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Κανὼν Ἱκετήριος εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν

Ὁ Μέγας Παρακλητικὸς Κανὼν τῆς Παναγίας

Παρακλητικός Κανών Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Παρακλητικός Κανών Οσίου Αρσενίου - Βατοπαίδι Χαλκιδικής